tatuaze777

Tatuaże są hitem czy kiczem? Właściwie, o co ja pytam? Hit? Kicz? Czym jest jedno, a czym drugie, dla każdego z nas? Tyle ile ludzi tyle opinii. Dla mojego kolegi, kiczem są moje czerwone trampki, a dla mnie hitem.

Moi znajomi, długo próbowali rozszyfrować mój tatuaż. „XXV, Kamson, o co chodzi? XXV lat nie masz! w XXV wieku coś się stanie -.-? Hmm 25? Rozmiar ciucha hahaha?„. W końcu właściwie trafili, co oznacza magiczne „XXV” na mojej ręce. Jest to dzień, w którym urodził się mój młodszy brat (25.11). Mówiąc młodszy mam na myśli piętnastoletnią różnicę wieku. Co więcej, moja mama urodziła się (20.11). XXV - to 20.11 i 25.11, dwie ważne dla mnie daty.

Tatuaż czasami bywa kiczem – niestety. Nie mówię, tutaj o indywidualnym guście każdego z nam. Jednak, niekiedy gdy widzę kobietę, mężczyznę, z takimi dziwnymi motywami typu delfinek na łopatce, albo tribalem w różnych miejscach - to się naprawdę zastanawiam, co kierowało kogoś do zrobienia takiej dziary?

Niektórzy patrzą na człowieka z tatuażem jak po głębokich przejściach: recydywa – obowiązkowa resocjalizacja. W krajach bardziej rozwiniętych, jest to normalne, że pani, czy pan, który pracuje w banku na kasie jest wytatuowany od pleców po dłonie. Nikomu to nie przeszkadza i nikt nie zwraca na to większej uwagi. Oczywiście i w Polsce zanika pomału stereotyp ma tatuaż – siedział w więzieniu, aczkolwiek w niektórych środowiskach, rodzinach, temat tatuażu, jest tematem tabu.

Mam dwa małe tatuaże i takie najbardziej mi się podobają. Jestem zdania, że  fajnie jest tatuować coś, co odcisnęło w naszym życiu trwały ślad, lub coś co jest dla nas ważne. Oczywiście, możemy twierdzić, że jeżeli jest to coś ważnego, to niepotrzebny napis na ciele, który przypominałby o tym.

Decyzja odnośnie tatuażu powinna być dokładnie przemyślana. Powinniśmy rozważyć za i przeciw.  XXV na mojej lewej ręce, jest tak usytuowany, że w sytuacji, w której nie chciałbym, aby tatuaż rzucał się w oczy zakładam zegarek i tatuaż znika - jednak rzadko taka sytuacja ma miejsce. Można także, zrobić tatuaż permanentny, który po trzech latach płowieje. Z resztą tradycyjny tatuaż w dzisiejszych czasach bardzo łatwo zlikwidować.

GENEZA

Słowo tatuaż pochodzi bezpośrednio z języka polinezyjskiego od „tatau” czyli „naznaczyć coś”. Etymologicznie natomiast wywodzi się od rdzenia „tu” czyli „bić”, „ryć”. Dyskusyjna jest sprawa określenia początków tatuażu. Niestety skóra ulega całkowitej biodegradacji. Mimo to można przypuszczać , że już 12000 lat przed naszą erą występowały już tatuaże na wyspach polinezyjskich.Wraz z ruchami ludności tatuaż powędrował nad basen Oceanu Indyjskiego i Pacyfik. Za rozpowszechnienie tatuażu na Wyspy Japońskie i Kurylskie, a także obu Ameryk, odpowiedzialny był lud Anjów, który wypierany przez ludność polinezyjską musiał szukać nowych terenów do osiedlania się.

W raz z rozwojem cywilizacji zmieniały się techniki i wzory tatuaży. Początkowo wykonywano je przez wcieranie w wykłute bądź nacięte rany, sadzy lub innych naturalnych składników barwiących głównie na czarno. Często do wykonywania wzorów na skórze używano ostrych szponów lub pazurów dzikich zwierząt.

Wzory i miejsca wykonywania tatuażu w różnych szerokościach geograficznych odzwierciedlały wyobrażenia fauny i flory. Miały charakter religijny, odstraszały demony i chroniły właściciela przed chorobami i wrogami. Często jednak stanowiły ważny element dekoracyjny.

Na  Borneo kobiety tatuowały sobie na ramionach symbole oznaczające ich szczególne umiejętności, co miało nie lada wpływ na wydanie za mąż. Na wyspach Samoa istniały odrębne wzory dla kobiet i mężczyzn. Mężczyźni byli pokryci tatuażami od kolan po nadgarstki. Szczególne znaczenie miała kolejność wykonywania i unikalność owych tatuaży. Kobiecym wzorem był symbol diamentu tatuowany pod kolanem. W obu przypadkach oznaczało to wejście w dorosłe życie.

Maorysi , na twarzach umieszczali historię swojego klanu. Wojownicy zaznaczali bohaterskie czyny, a także symbole mające na celu odstraszenie przeciwnika. Tatuaże Maorysów stanowiły o statusie społecznym, specjalnych umiejętnościach bądź osiągnięciach w łowiectwie i wojnach plemiennych.

Nie są znane okoliczności przywędrowania tatuażu nad morze śródziemne. Możliwe nawet, że jak wiele innych praktyk został wynaleziony niezależnie w Afryce, a stamtąd przeniesiony do Egiptu. Po odkryciu mumifikacji otrzymaliśmy dowód na istnienie tatuażu w kulturze człowieka.

Około 3000 lat przed naszą erą tatuaż był znany w Egipcie , na co niezbitym dowodem są odnalezione szczątki mumii tebańskiej oraz kawałki wytatuowanej skóry w Nubii. Na dworze faraona powszechne były tatuaże w okół ust i oczu, taki dzisiejszy makijaż permanentny.

Odnalezione w Austrii ciało„człowieka lodu” pokryte było 57 tatuażami. Prawdopodobnie miały one za zadanie leczenie dolegliwości i spełniały funkcję rytualne.

Z dalekiego świata wraz z ekspansją wędrowały symbole i wzory, techniki i mody.

Z Egiptu tatuaż popłynął do Grecji . Już był w Europie już „witał się z gąską” lecz forma jaką przybrał miała mniej mistyczną, też nie rytualną i mało dekoracyjną stylistykę. Służył głównie do znakowania niewolników i przestępców. Wśród żołnierzy greckich, a później i rzymskich stosowano tatuaż do zaznaczania ich statusu. Zwyczaj ten znalazł zastosowanie współcześnie chociażby w batalionach Marines czy SS. Aztekowie, Majowie, Inkowie, i Indianie Ameryki Północnej prócz wyżej wymienionych zastosowań , używali tatuażu do rytualnej zmiany imienia wojownika.

Wzmianki o tatuowaniu można znaleźć nawet w Biblii. Jako symbol zjednoczenia, chrześcijanie naznaczali nadgarstki znakiem ryby, krzyża, jagnięcia lub inicjałami Jezusa Chrystusa. Na terenach dzisiejszej Bośni i Hercegowiny Kościół zezwalał na tatuowanie znaku krzyża ze względu na zagrożenie inwazją Imperium Osmańskiego. W roku 787 n.e. papież Hadrian zakazał tatuowania. Potajemnie jednak ludzie używali tatuażu jako obrony przed czarami, chorobami i diabłem. Formalnie tatuażem naznaczano jedynie przestępców. Tym sposobem tatuaż został skazany na życie w ukryciu, by później zniknąć z kultury europejskiej na długie lata. Dopiero w XVI w. tatuaże stały się świadectwem odbytych pielgrzymek, szczególnie do Ziemi Świętej. Co ciekawe, zaczęli tatuować się również Krzyżowcy.

Kiedy tatuaż zniknął z Europy przekroczył Ural by zrobić karierę w Azji. W Japonii początkowo znakowano przestępców i sygnowano przynależność do określonej grupy społecznej. Tradycja pokrywania całego ciała tatuażem wywodzi się z czasów kiedy to tylko rodzinie cesarskiej wolno było nosić ubiory zdobione ornamentem. Na ten zakaż klasa średnia odpowiedziała przywdziewaniem jedynie przepasek na wytatuowane ciała. W XVII w. narodził się tatuaż artystyczny, który nierozerwalnie łączy się ze sztuką japońskiego drzeworytu.                                                                                                          

 W Chinach zaś tatuaż uznawano za barbarzyński i używano go jedynie w celach penitencjarnych.

W 1691 roku, angielski żeglarz przywiózł do Londynu wytatuowanego Polinezyjczyka i był to pierwszy od 600 lat publiczny pokaz tatuażu. W drugiej połowie XVII w. Kapitan Cook pokazał Europie Omaia, Polinezyjczyka, który swymi tatuażami zrobił ogromne wrażenie na klasie wyższej. Tatuaż stał się modny. Jednak po pewnym czasie poziom tatuażu w Europie osiągnął bardzo niski pułap. Wytatuowani ludzie często stawali  się atrakcją objazdowych cyrków i ulicznych występów. Podczas wojen napoleońskich niezwykle popularne stało się tatuowanie żołnierzy. Jednak wizerunek kulturowy tatuażu był tak zły, że tatuowanie zeszło do podziemia. Tatuaż zniknął z kultury europejskiej żeby w połowie XIX w. powrócić w wielkim stylu. Wraz z fascynacją kulturą japońską , tatuaż wrócił na salony. Tatuowali się m.in. Książę Walii, Oskar II Bernadotte-król Szwecji, Haakon VII-król Norwegii, arcyksiążęta austriaccy Rudolf i Franciszek, królowa Olga i król Jerzy I w Grecji.

Pierwsze studio tatuażu powstało w Anglii w 1870 roku. W rok później opatentowano pierwszą maszynkę do tatuowania. Wyższe klasy odwróciły się od tatuażu na rzecz klas średnich i niższych. Moda na tatuaż zalała Europę. Z Niemiec powędrował do Stanów Zjednoczonych. Organizowano publiczne pokazy oraz prezentacje tatuaży pokrywających całe ciała zarówno mężczyzn jak i kobiet.

Prawdziwy renesans sztuki tatuażu to lata 60te XX w. Na podstawie kolorowych ciał obserwować można przemiany społeczno-kulturowe, wydarzenia historyczne, zmieniające się mody. Na przestrzeni wieków ukształtowały się funkcje zdobienia ciała, które mogą wskazywać na przynależność do określonej grupy społecznej, zawodowej, religijnej, przestępczej. Tatuaż , obok piercingu i brandingu stanowi jeden z elementów body art. Szczególna pozycję w sztuce tatuażu zajmują wzory indywidualne nagradzane na konwentach międzynarodowych. Dekorowanie ciała bez apelacyjnie zasłużyło sobie na miano prawdziwej sztuki, co definitywnie potwierdzają wciąż powstaje na całym świecie muzea tatuażu.

Skąd się wziął tatuaż i czemu służył?

Historia tatuaży i samej czynności wykonywania rysunkow na skórze jest bardzo bogata i sięga początków ludzkiego istnienia. Świadczą o tym „[...] liczne zabytki archeologiczne, paleoantropologiczne, sztuk pięknych, przekazy starożytnych i żyjących w późniejszych okresach historycznych pisarzy i dziejopisów oraz ogromne rozpowszechnienie tego zjawiska kulturowego na kuli ziemskiej. Większość ludzi żyjących przed setkami lat zdobiła swoje ciała rysunkami, napisami czy określonymi znakami.

Jeff Jaguer, autor publikacji "The Tattoo a Pictorial History" w przedmowie do swojej książki pisze, że tatuaż w starożytnej Grecji był oznaką nobilitacji, swoistej godności i szlachetności, a w Chinach w latach 100–300 p.n.e. odznaczano nim wojowników.

Według antropologów pokrywanie ciała tatuażami i bliznami może mieć sporo znaczeń. W jednych kulturach kobiety z plemion indiańskich po śmierci swoich mężów tatuowały sobie podniebienia; w innych mają uśmierzać ból lub po prostu chronić przed urokami. Przedstawiciele jeszcze innych społeczności wierzą, że zapewniają one szczęście, młodość i powodzenie w miłości.

„Archeolodzy zauważyli, że w świecie antycznym tatuaż zaczął  wychodzić z użytku, kiedy plemiona i klany zaczęły się przekształcać w państwa. Przeciętni ludzie przestali wówczas potrzebować takich oznaczeń: każdy był poddanym króla lub obywatelem republiki, więc tatuaż tracił sens. To wówczas tatuaż zaczął kojarzyć się ze społecznym piętnem – wyrzutkami, skazańcami i niewolnikami”.

Współcześnie tatuaż pojmowany jest jako „[...] trwały rysunek lub napis na ciele wykonany przez nakłucia lub nacięcia skory i wypełnienie tych miejsc odpowiednimi barwnikami, najpierw ciemnymi, a później jasnymi – w przypadku, gdy tatuaż ma być wielobarwny”. (...)

Pochodzenie słowa "tatuowanie"

Samo pojęcie „tatuowanie” wywodzi się ze środowiska ludu wyspy Tahiti, gdzie słowo to oznacza „znakować”. Trudno dokładnie określić czas powstania sztuki tatuażu. Pewne odkrycia dokonane przez archeologów sugerują, że mogło to nastąpić już w epoce młodszego paleolitu, czyli około 40–14 tysięcy lat p.n.e. Są to jednak tylko przypuszczenia, których nie należy uznawać za pewnik, tym bardziej, że przekazy różnych dziejopisarzy i zabytki paleoantropologiczne pochodzące sprzed wielu tysięcy lat okazują się niespójne i nie mogą stanowić podstawy jednej teorii na temat zdobienia ciała.

Jolanta Szczygieł-Rogowska i Joanna Tomalska podają, że tatuaż jest jednym z najstarszych zabiegów kosmetycznych, spotykanych zarówno w kosmetyce upiększającej,  jak i negatywnej (przede wszystkim nanoszenie znaków rozpoznawczych na ciała niewolników, znakowanie skazańców).

Pierwszą elektryczną maszynę do tatuażu opatentował w 1891 roku Samuel O'Reilly.

Jedną z funkcji tatuażu na twarzy wśród pierwotnych plemion był kamuflaż podczas polowania. Wzór na twarzy zlewał się z otaczającą roślinnością ułatwiając bliskie podejście do zwierzyny. Tatuaże na innych częściach ciała symbolizowały myśliwskie trofea lub modlitwy do bogów o przyjęcie ofiary z upolowanej zdobyczy. Co ciekawe w tatuażach odzwierciedlenie znajdował również kanibalizm. Bardzo interesujące tatuaże nawiązujące do swoich trofeów mieli członkowie plemienia łowców głów.Tatuaż służył w przeszłości również jako forma szczepień lub leczenia. Mieszkańcy Samoa używali specjalnej formy tatuażu jako lekarstwa przeciwko reumatyzmowi. W Afryce i Ameryce Południowej tatuaż stosowano w leczeniu migreny i chorób oczu. Plemię Nubijczyków wykorzystywało natomiast tatuaż ozdobny do podniesienia odporności organizmu (zadawanie małych ran w trakcie tatuażu niesterylnymi narzędziami pobudzało w pewnym stopniu układ immunologiczny).Ciekawym rodzajem tatuażu wywodzącym się z Japonii jest tatuaż z użyciem pudru ryżowego. Wytatuowany wzór jest w normalnych warunkach niewidoczny, ujawnia się dopiero po rozszerzeniu naczyń krwionośnych w skórze na przykład pod wpływem ciepła lub emocji. W przeszłości tatuaże takie zdobiły policzki gejsz ujawniając się dopiero na tle rumieńców.Inną osobliwością również rodem z Japonii jest tatuaż grupowy - tworzenie kompozycji, których tylko część jest wytatuowana na ciele jednego człowieka. Całość wzoru można podziwiać dopiero wówczas gdy ustawi się razem cała grupa.