tatuaze777

GENEZA

Słowo tatuaż pochodzi bezpośrednio z języka polinezyjskiego od „tatau” czyli „naznaczyć coś”. Etymologicznie natomiast wywodzi się od rdzenia „tu” czyli „bić”, „ryć”. Dyskusyjna jest sprawa określenia początków tatuażu. Niestety skóra ulega całkowitej biodegradacji. Mimo to można przypuszczać , że już 12000 lat przed naszą erą występowały już tatuaże na wyspach polinezyjskich.Wraz z ruchami ludności tatuaż powędrował nad basen Oceanu Indyjskiego i Pacyfik. Za rozpowszechnienie tatuażu na Wyspy Japońskie i Kurylskie, a także obu Ameryk, odpowiedzialny był lud Anjów, który wypierany przez ludność polinezyjską musiał szukać nowych terenów do osiedlania się.

W raz z rozwojem cywilizacji zmieniały się techniki i wzory tatuaży. Początkowo wykonywano je przez wcieranie w wykłute bądź nacięte rany, sadzy lub innych naturalnych składników barwiących głównie na czarno. Często do wykonywania wzorów na skórze używano ostrych szponów lub pazurów dzikich zwierząt.

Wzory i miejsca wykonywania tatuażu w różnych szerokościach geograficznych odzwierciedlały wyobrażenia fauny i flory. Miały charakter religijny, odstraszały demony i chroniły właściciela przed chorobami i wrogami. Często jednak stanowiły ważny element dekoracyjny.

Na  Borneo kobiety tatuowały sobie na ramionach symbole oznaczające ich szczególne umiejętności, co miało nie lada wpływ na wydanie za mąż. Na wyspach Samoa istniały odrębne wzory dla kobiet i mężczyzn. Mężczyźni byli pokryci tatuażami od kolan po nadgarstki. Szczególne znaczenie miała kolejność wykonywania i unikalność owych tatuaży. Kobiecym wzorem był symbol diamentu tatuowany pod kolanem. W obu przypadkach oznaczało to wejście w dorosłe życie.

Maorysi , na twarzach umieszczali historię swojego klanu. Wojownicy zaznaczali bohaterskie czyny, a także symbole mające na celu odstraszenie przeciwnika. Tatuaże Maorysów stanowiły o statusie społecznym, specjalnych umiejętnościach bądź osiągnięciach w łowiectwie i wojnach plemiennych.

Nie są znane okoliczności przywędrowania tatuażu nad morze śródziemne. Możliwe nawet, że jak wiele innych praktyk został wynaleziony niezależnie w Afryce, a stamtąd przeniesiony do Egiptu. Po odkryciu mumifikacji otrzymaliśmy dowód na istnienie tatuażu w kulturze człowieka.

Około 3000 lat przed naszą erą tatuaż był znany w Egipcie , na co niezbitym dowodem są odnalezione szczątki mumii tebańskiej oraz kawałki wytatuowanej skóry w Nubii. Na dworze faraona powszechne były tatuaże w okół ust i oczu, taki dzisiejszy makijaż permanentny.

Odnalezione w Austrii ciało„człowieka lodu” pokryte było 57 tatuażami. Prawdopodobnie miały one za zadanie leczenie dolegliwości i spełniały funkcję rytualne.

Z dalekiego świata wraz z ekspansją wędrowały symbole i wzory, techniki i mody.

Z Egiptu tatuaż popłynął do Grecji . Już był w Europie już „witał się z gąską” lecz forma jaką przybrał miała mniej mistyczną, też nie rytualną i mało dekoracyjną stylistykę. Służył głównie do znakowania niewolników i przestępców. Wśród żołnierzy greckich, a później i rzymskich stosowano tatuaż do zaznaczania ich statusu. Zwyczaj ten znalazł zastosowanie współcześnie chociażby w batalionach Marines czy SS. Aztekowie, Majowie, Inkowie, i Indianie Ameryki Północnej prócz wyżej wymienionych zastosowań , używali tatuażu do rytualnej zmiany imienia wojownika.

Wzmianki o tatuowaniu można znaleźć nawet w Biblii. Jako symbol zjednoczenia, chrześcijanie naznaczali nadgarstki znakiem ryby, krzyża, jagnięcia lub inicjałami Jezusa Chrystusa. Na terenach dzisiejszej Bośni i Hercegowiny Kościół zezwalał na tatuowanie znaku krzyża ze względu na zagrożenie inwazją Imperium Osmańskiego. W roku 787 n.e. papież Hadrian zakazał tatuowania. Potajemnie jednak ludzie używali tatuażu jako obrony przed czarami, chorobami i diabłem. Formalnie tatuażem naznaczano jedynie przestępców. Tym sposobem tatuaż został skazany na życie w ukryciu, by później zniknąć z kultury europejskiej na długie lata. Dopiero w XVI w. tatuaże stały się świadectwem odbytych pielgrzymek, szczególnie do Ziemi Świętej. Co ciekawe, zaczęli tatuować się również Krzyżowcy.

Kiedy tatuaż zniknął z Europy przekroczył Ural by zrobić karierę w Azji. W Japonii początkowo znakowano przestępców i sygnowano przynależność do określonej grupy społecznej. Tradycja pokrywania całego ciała tatuażem wywodzi się z czasów kiedy to tylko rodzinie cesarskiej wolno było nosić ubiory zdobione ornamentem. Na ten zakaż klasa średnia odpowiedziała przywdziewaniem jedynie przepasek na wytatuowane ciała. W XVII w. narodził się tatuaż artystyczny, który nierozerwalnie łączy się ze sztuką japońskiego drzeworytu.                                                                                                          

 W Chinach zaś tatuaż uznawano za barbarzyński i używano go jedynie w celach penitencjarnych.

W 1691 roku, angielski żeglarz przywiózł do Londynu wytatuowanego Polinezyjczyka i był to pierwszy od 600 lat publiczny pokaz tatuażu. W drugiej połowie XVII w. Kapitan Cook pokazał Europie Omaia, Polinezyjczyka, który swymi tatuażami zrobił ogromne wrażenie na klasie wyższej. Tatuaż stał się modny. Jednak po pewnym czasie poziom tatuażu w Europie osiągnął bardzo niski pułap. Wytatuowani ludzie często stawali  się atrakcją objazdowych cyrków i ulicznych występów. Podczas wojen napoleońskich niezwykle popularne stało się tatuowanie żołnierzy. Jednak wizerunek kulturowy tatuażu był tak zły, że tatuowanie zeszło do podziemia. Tatuaż zniknął z kultury europejskiej żeby w połowie XIX w. powrócić w wielkim stylu. Wraz z fascynacją kulturą japońską , tatuaż wrócił na salony. Tatuowali się m.in. Książę Walii, Oskar II Bernadotte-król Szwecji, Haakon VII-król Norwegii, arcyksiążęta austriaccy Rudolf i Franciszek, królowa Olga i król Jerzy I w Grecji.

Pierwsze studio tatuażu powstało w Anglii w 1870 roku. W rok później opatentowano pierwszą maszynkę do tatuowania. Wyższe klasy odwróciły się od tatuażu na rzecz klas średnich i niższych. Moda na tatuaż zalała Europę. Z Niemiec powędrował do Stanów Zjednoczonych. Organizowano publiczne pokazy oraz prezentacje tatuaży pokrywających całe ciała zarówno mężczyzn jak i kobiet.

Prawdziwy renesans sztuki tatuażu to lata 60te XX w. Na podstawie kolorowych ciał obserwować można przemiany społeczno-kulturowe, wydarzenia historyczne, zmieniające się mody. Na przestrzeni wieków ukształtowały się funkcje zdobienia ciała, które mogą wskazywać na przynależność do określonej grupy społecznej, zawodowej, religijnej, przestępczej. Tatuaż , obok piercingu i brandingu stanowi jeden z elementów body art. Szczególna pozycję w sztuce tatuażu zajmują wzory indywidualne nagradzane na konwentach międzynarodowych. Dekorowanie ciała bez apelacyjnie zasłużyło sobie na miano prawdziwej sztuki, co definitywnie potwierdzają wciąż powstaje na całym świecie muzea tatuażu.

Skąd się wziął tatuaż i czemu służył?

Historia tatuaży i samej czynności wykonywania rysunkow na skórze jest bardzo bogata i sięga początków ludzkiego istnienia. Świadczą o tym „[...] liczne zabytki archeologiczne, paleoantropologiczne, sztuk pięknych, przekazy starożytnych i żyjących w późniejszych okresach historycznych pisarzy i dziejopisów oraz ogromne rozpowszechnienie tego zjawiska kulturowego na kuli ziemskiej. Większość ludzi żyjących przed setkami lat zdobiła swoje ciała rysunkami, napisami czy określonymi znakami.

Jeff Jaguer, autor publikacji "The Tattoo a Pictorial History" w przedmowie do swojej książki pisze, że tatuaż w starożytnej Grecji był oznaką nobilitacji, swoistej godności i szlachetności, a w Chinach w latach 100–300 p.n.e. odznaczano nim wojowników.

Według antropologów pokrywanie ciała tatuażami i bliznami może mieć sporo znaczeń. W jednych kulturach kobiety z plemion indiańskich po śmierci swoich mężów tatuowały sobie podniebienia; w innych mają uśmierzać ból lub po prostu chronić przed urokami. Przedstawiciele jeszcze innych społeczności wierzą, że zapewniają one szczęście, młodość i powodzenie w miłości.

„Archeolodzy zauważyli, że w świecie antycznym tatuaż zaczął  wychodzić z użytku, kiedy plemiona i klany zaczęły się przekształcać w państwa. Przeciętni ludzie przestali wówczas potrzebować takich oznaczeń: każdy był poddanym króla lub obywatelem republiki, więc tatuaż tracił sens. To wówczas tatuaż zaczął kojarzyć się ze społecznym piętnem – wyrzutkami, skazańcami i niewolnikami”.

Współcześnie tatuaż pojmowany jest jako „[...] trwały rysunek lub napis na ciele wykonany przez nakłucia lub nacięcia skory i wypełnienie tych miejsc odpowiednimi barwnikami, najpierw ciemnymi, a później jasnymi – w przypadku, gdy tatuaż ma być wielobarwny”. (...)

Pochodzenie słowa "tatuowanie"

Samo pojęcie „tatuowanie” wywodzi się ze środowiska ludu wyspy Tahiti, gdzie słowo to oznacza „znakować”. Trudno dokładnie określić czas powstania sztuki tatuażu. Pewne odkrycia dokonane przez archeologów sugerują, że mogło to nastąpić już w epoce młodszego paleolitu, czyli około 40–14 tysięcy lat p.n.e. Są to jednak tylko przypuszczenia, których nie należy uznawać za pewnik, tym bardziej, że przekazy różnych dziejopisarzy i zabytki paleoantropologiczne pochodzące sprzed wielu tysięcy lat okazują się niespójne i nie mogą stanowić podstawy jednej teorii na temat zdobienia ciała.

Jolanta Szczygieł-Rogowska i Joanna Tomalska podają, że tatuaż jest jednym z najstarszych zabiegów kosmetycznych, spotykanych zarówno w kosmetyce upiększającej,  jak i negatywnej (przede wszystkim nanoszenie znaków rozpoznawczych na ciała niewolników, znakowanie skazańców).

Pierwszą elektryczną maszynę do tatuażu opatentował w 1891 roku Samuel O'Reilly.

Jedną z funkcji tatuażu na twarzy wśród pierwotnych plemion był kamuflaż podczas polowania. Wzór na twarzy zlewał się z otaczającą roślinnością ułatwiając bliskie podejście do zwierzyny. Tatuaże na innych częściach ciała symbolizowały myśliwskie trofea lub modlitwy do bogów o przyjęcie ofiary z upolowanej zdobyczy. Co ciekawe w tatuażach odzwierciedlenie znajdował również kanibalizm. Bardzo interesujące tatuaże nawiązujące do swoich trofeów mieli członkowie plemienia łowców głów.Tatuaż służył w przeszłości również jako forma szczepień lub leczenia. Mieszkańcy Samoa używali specjalnej formy tatuażu jako lekarstwa przeciwko reumatyzmowi. W Afryce i Ameryce Południowej tatuaż stosowano w leczeniu migreny i chorób oczu. Plemię Nubijczyków wykorzystywało natomiast tatuaż ozdobny do podniesienia odporności organizmu (zadawanie małych ran w trakcie tatuażu niesterylnymi narzędziami pobudzało w pewnym stopniu układ immunologiczny).Ciekawym rodzajem tatuażu wywodzącym się z Japonii jest tatuaż z użyciem pudru ryżowego. Wytatuowany wzór jest w normalnych warunkach niewidoczny, ujawnia się dopiero po rozszerzeniu naczyń krwionośnych w skórze na przykład pod wpływem ciepła lub emocji. W przeszłości tatuaże takie zdobiły policzki gejsz ujawniając się dopiero na tle rumieńców.Inną osobliwością również rodem z Japonii jest tatuaż grupowy - tworzenie kompozycji, których tylko część jest wytatuowana na ciele jednego człowieka. Całość wzoru można podziwiać dopiero wówczas gdy ustawi się razem cała grupa.

Od 1 stycznia 2014 kolorowe tatuaże mają być zakazane we Francji. Jak alarmuje Państwowa Agencja Bezpieczeństwa Leków i Produktów Zdrowotnych, 59 barwników używanych do tego celu jest niebezpiecznych dla zdrowia.

Po przebadaniu substancji używanych do produkcji barwników okazało się, że niemal wszystkie zawierają m.in. aluminium, kobalt, nikiel, żelazo lub krzem, a nawet rtęć. Substancje te zwiększają ryzyko pojawienia się chorób nowotworowych, powodują m.in. reakcje alergiczne, czy stany zapalne. Zakazane mają być głównie kolory ciepłe, czyli żółte, czerwone oraz pomarańczowe. Natomiast czarny, biały, niebieski i zielony oraz szary mają być ciągle dostępne.

Raport Agencji był dla środowiska tatuażystów we Francji piorunujący. Decyzja o zakazie tatuowania na kolorowo, która została wydana na podstawie wyników badań, nie tylko może pozbawić pracy wiele osób, ale także spowoduje ucieczkę salonów do podziemia, co paradoksalnie może być bardziej niebezpieczne niż dotychczasowe tatuowanie.

Większość profesjonalnych salonów tatuaży korzysta z atestowanych barwników i ściąga farby z zaufanego źródła. Wszystkie maja certyfikaty, a na każdej butelce znajduje się dokładny spis zawartości. Do najpopularniejszych należą firmy amerykańskie, a dokładniej dwie marki Intenze i Internal. Rzadkością jest fakt, by do salonu trafiła odbezpieczona butelka, do której mogła się dostać np. rtęć. Skład jest wcześniej zatwierdzany, więc nie powinien być zagrożeniem dla życia i zdrowia.

Farby, które z USA trafiają na rynek europejski również mają atesty. Sytuacja wygląda tak od wielu lat. Dlatego pojawienie się argumentu o istnieniu szkodliwych substancji w barwnikach od części producentów, wydaje się być dla wielu tatuatorów kłamstwem stworzonym na potrzeby lobby medycznego.
Spytaliśmy o opinię tatuażystów.
– Ludzie tatuują się od setek lat i jakoś nikt od tego nie umiera. Największym zagrożeniem dla skóry nie jest sam barwnik, czy pigment, a technika wykonywania tatuażu, sterylność i sprawność narzędzi, jakim tatuaż jest robiony — mówi Szymon z warszawskiego Dirty Lust Studio. I dodaje: To prawda, że są kolory, które gorzej wpływają na skórę. Na przykład kolor czerwony często dłużej się goi i wymaga większej pielęgnacji. Uczulenia na barwniki występują bardzo sporadycznie. Jeśli ktoś ma skłonność do alergii i chce wykonać sobie tatuaż powinien wcześniej wykonać sobie tzw. testy płatkowe, co rozwiązuje sprawę powikłań.

Karol z Black Star Studio w Warszawie potwierdza tę opinię. – W szesnastoletniej karierze zawodowej miałem zaledwie 2 przypadki reakcji alergicznej, które były w 100 proc. uleczalne. Niebezpieczeństwo dla zdrowia jest kwestią marginalną. Osobiście uważam, że zakaz, który chce wprowadzić Francja jest zbyt pochopną decyzją. To nonsens, że ktoś będzie chciał sobie np. wytatuować czerwonego kwiatka, ale będzie mógł tylko niebieskiego, bądź zielonego — stwierdza.

We Francji przeciwko tym postanowieniom od kilku miesięcy protestuje współzałożyciel Krajowego Związku Tatuażystów (SNAT), tzw. Tin–Tin. Już 17 września wysłał list do ministra zdrowia, w którym zaznaczył niepokojący fakt. Po wejściu w życie zakazu Francja będzie jedynym krajem Unii Europejskiej zakazującym kolorowych tatuaży, a to stoi w sprzeczności z zasadą równego traktowania wszystkich członków strefy. W swoim liście podkreślił również brak całościowych badań, które potwierdzałyby korelację pomiędzy występowaniem raka skóry, a posiadaniem tatuaży.

Niektóre kraje w Europie już stworzyły rozwiązania, które mają podnieść bezpieczeństwo tatuowanych osób. W Szwecji po każdym tatuażu, klient dostaje wręczony spis farb, z których tatuaż został wykonany, z dokładnymi informacjami zarówno o producencie, jak i składzie. Według moich rozmówców taka zbiorcza informacja w pełni rozwiązuje kwestię odpowiedzialności, która przede wszystkim powinna być sprawą ludzi, którzy to robią oraz ich klientów, a nie państwa.

Raport Francuskiego Związku Dermatologów ucina te rozważania konkluzją: producenci większości barwników nie podają ich składu chemicznego. To, owszem może dotyczyć części barwników, jednak należy też pamiętać, że profesjonalne studia tatuażu korzystają wyłącznie ze sprawdzonych, atestowanych, polecanych i znanych produktów, które jak utrzymują profesjonalni tatuatorzy, absolutnie, nie mogą zagrażać zdrowiu.

To zrozumiałe, że zakaz powstaje po to, by wykluczyć z rynku niebezpieczne substancje, czy jednak taka decyzja nie jest przesadą? Taki zakaz raczej nie powstrzyma mody na tatuaże, a wręcz może spowodować konieczność tatuowania u "domorosłych tatuażystów", u których warunki ich wykonywania będą dużo gorsze.

Samo sformułowanie "tatuować" pochodzi z języka tahitańskiego (tatau) i oznacza "znak", a rdzeń ta to "bić", "ryć" lub "stukać".

Najstarszym znanym posiadaczem tatuażu jest tzw. człowiek z lodu – Ötzi, odkryty w dolinie tyrolskiej na granicy Alp i Włoch 19 września 1991 roku. Lodowa mumia zdradziła nam nie tylko szczegóły życia w odległej epoce miedzi. Nasz przodek, zmarły 5300 lat temu, miał tatuaże w dolnej części kręgosłupa, na kostce i kolanie. Najprawdopodobniej miały one znaczenie magiczno-lecznicze, gdyż umiejscowione były w miejscach uważanych za punkty akupunktury dla chorób, na które cierpiał.

W starożytnym Egipcie tatuowały się przede wszystkim kobiety zarabiające ciałem – tancerki, muzykantki i prostytutki. Takie ozdabianie ciała miało podkreślać atrakcyjność. Najstarszy odkryty eksponat tatuażu na zachowanej ludzkiej skórze z Egiptu to rysunek na ciele tebańskiej kapłanki boginii Hator –Ameut, pochodzący z ok. 2000 r. p.n.e.

Starożytna Grecja i Rzym to już kopalnia zachowanych świadectw sztuki tatuatorskiej. Zjawisko to, występujące powszechnie u ludów barbarzyńskich, opisywali m.in. Herodot czy Ksenofont. Ówczesne tatuaże, oprócz funkcji dekoracyjnych i religijnych, były czynnikiem odróżniającym biednych od bogatych, zwykłych członków plemienia od wodzów. Tatuaże nosili Ilirowie, Trakowie, Galowie, Brytowie, Germanowie czy Scytowie. Sami Rzymianie uważali tatuaż za przejaw prymitywizmu. Na terenie Imperium Rzymskiego istniał zakaz tatuowania się przez ludzi wolnych. Tatuażem piętnowano zbiegłych niewolników, przestępców oraz najemników rzymskich.

Pierwsi chrześcijanie tatuowali sobie inicjały Jezusa lub krzyże. Przez innowierców znak ten traktowany był jako piętno, przez samych chrześcijan – jako symbol zjednoczenia. Ostatecznie jednak, w czasach, gdy chrześcijaństwo już okrzepło, papież Adrian I potępił tatuaże jako ingerencję w boskie dzieło jakim jest człowiek.

Średniowiecze to w Europie okres silnej władzy Kościoła i co za tym idzie, negatywnego nacechowania sztuki zdobienia ciała. Piętnowano przestępców, co na trwałe ugruntowało funkcję tatuażu jako znaku ludzi o wątpliwej reputacji. Wyjątek stanowią tu krzyżowcy, którzy tatuowali sobie na czołach znak krzyża, co miało zapewnić im – na wypadek śmierci – chrześcijański pochówek.